22

Rondedans in de Maneschijn

En meer nog zongen de smoorverliefde meisjes.

'Je ogen zijn mooier dan bloeiende lotussen in het spiegelend water!' zongen ze. 'Maar als we ze niet kunnen zien, lijden we pijn! Je ogen dóden ons zo nog…'

'Je hebt ons dorp beschermd tegen de giftige Kâliya, de wervelwind, de laaiende bosbrand en andere grote gevaren. Daarom kun je geen gewone herdersjongen zijn. Jij redt iedereen die de dood wil ontvluchten. Je bent de Almachtige. Je zegenende handen behoren toe aan Lakshmî. Ze vervullen de wensen van iedereen. Toe, Govinda, leg ze éven maar op ons hoofd…

'Overdag dwaal je met je vrienden en de koeien door de bossen, zodat we je niet kunnen zien. O liefste, dan duurt een tel wel een eeuwigheid!

'Door die ene betoverende noot van je fluit heb je ons gedwongen om ons gezin in de steek te laten. Laat je ons nu dan alléén in het gevaarlijke woud, wreedaard die je bent?'

Zo zongen de meisjes, dol van verlangen naar hun held.

En daar stond hij opeens weer in hun midden. Met glanzende lotusogen, geurende bloemenkrans en een geelzijden lap om zijn heupen gewikkeld…

Starend veerden de meisjes op. Het leek alsof ze dood waren geweest en plotseling weer adem kregen. Twee namen hem bij zijn handen. Eentje vlijde haar wang tegen de zijne. Twee streelden zijn armen. Eentje drukte zijn knieën tegen haar hart. Zo kwamen ze bij van het scherpe verdriet van de scheiding.

Toen nam Govinda het hele stel mee naar de oever van de Yamunâ. De maan scheen zo helder dat het bijna geen nacht meer leek. Een strelend briesje woei van het kabbelende water aan. Honingbijen zoemden rond alsof het dag was. Wat geurden de lotussen! En wat geurde de jasmijn! Daar aan het water spreidden de meisjes hun sluiers uit, die rood zagen van het kleurpoeder op hun borst.

'Ga zitten, Krishna', zeiden ze. 'Dat is je troon!'

Hun minnaar liet zich neer en keek ze in de ogen, die straalden van liefde. Ze probeerden allemaal tegelijk zijn lotusvoeten in hun schoot te nemen. Niet om zelf van die voeten te genieten. Maar om ze een zacht plekje te geven, zodat hun lieveling genoot. Het ene meisje glimlachte nog mooier dan het andere. Hun lange wimpers en fijne wenkbrauwen speelden met hun glimlach mee.

'Vertel ons eens, mooie jongen', zei een van ze. 'Wat is nu eigenlijk liefde? De één houdt alleen van iemand die ook van hèm houdt. Een ander houdt helemaal van niemand. En weer een ander houdt ook van iemand die níet van hèm houdt. Leg jij nu eens uit hoe dat zo zit.'

Afwachtend keken ze Krishna aan.

'Wel', zei hij, 'als je alleen maar van iemand houdt als die ook van jou houdt, heeft dat niets met liefde te maken. Daar is niets moois of goeds aan. Dat is gewoon egoïstisch… En als je helemaal van niemand houdt, terwijl anderen wel van jou houden, dan ben je blind. Of hoogmoedig. Of ondankbaar… Maar als je altijd van iemand blijft houden die niet van jou houdt, ben je heel genadig. Zoals ouders tegenover een ondankbaar kind. Zulke liefde, die maar blijft doorgaan, ook al krijg je er niets voor terug, die is volmaakt… En willen jullie nu weten hoe het met míjn liefde is?'

De ogen van de meisjes konden niet méér glinsteren dan ze al deden.

'Ik houd van iedereen. Maar ik beantwoord iemands liefde niet zo gauw', zei Govinda met een zucht. 'Ik heb liever dat iemand die van me houdt altijd aan me denkt alsof ik een schat ben die hij kwijt is geraakt. Ja, mijn lievelingen, dáárom heb ik me voor jullie verstopt. Doordat jullie me zo misten, kon jullie liefde voor mij almaar groeien.

'Luister, mijn schatten', zei Govinda ernstig. 'Al leef ik nog zo lang, zelfs de eeuwigheid is te kort om jullie liefde voor mij te belonen. Daarom kan die grote liefde van jullie alleen maar zichzèlf belonen.'

Krishna's diepe woorden over de liefde lieten de herdersmeisjes zuchten van geluk. Toen zei hij: 'Kom, laten we met ons allen gaan dansen.' En hij deed een wonder.

Met alle meisjes maakte hij onder de volle maan een grote kring. Daarna maakte hij van zichzelf evenveel Govinda's als er meisjes waren. Naast ieder meisje stond een Govinda, zodat ze dacht: 'Hij danst alleen met mij.

'En daar stroomde de nachthemel vol zweefgondels, waarin goden en godinnen zaten. Het regende bloesems, er bonkten trommen en de hemelzangers zongen in koor. De kring van honderden herdersmeisjes en hun honderden Krishna's zette zich in beweging. Hun armbanden en enkelbelletjes voegden hun gerinkel samen tot één feestelijk geruis.

De meisjes dansten met sierlijke gebaren en hoge passen. Hun ogen gingen heen en weer en hun wenkbrauwen op en neer. Hun slanke armen bewogen en hun heupen wiegden. Na een poosje verschenen er zweetdruppeltjes op hun goudbruine wangen. Hun lange vlechten raakten los en de bloemen vielen uit hun haar.

Dronken van Govinda's verliefde omarming zongen ze een lied dat door de hele wereld ging. Eentje zong gelijk met Krishna mee, steeds hoger en hoger, tot ze de allerhoogste noot zong. 'Fantastisch!' riep Krishna lachend. Een ander rook de zoete geur van Govinda's arm om haar schouders. Een derde werd van het dansen zo moe dat ze Krishna's handen om haar wangen legde: en daarvan kreeg ze dadelijk weer fut! De goddelijke rondedans bracht de meisjes heerlijk in verwarring. Ze wisten niet meer wat ze met hun afgegleden sluier moesten doen. Of met hun losgeraakte jakje.

De hemelvrouwen, die in hun zweefgondels naar de dans keken, vielen flauw van verbijstering. De maan en de sterren wisten niet meer hoe ze verder moesten draaien.

En o wonder: de rondedans boorde een gat in de tijd! Govinda en de mooie meisjes van het dorp dansten duizenden jaren zonder ophouden door. Maar die duizenden jaren pasten met gemak in die ene maanverlichte nacht. Een gewoon mens begrijpt daar niets van. Hij begrijpt ook niet waar ze de kracht vandaan haalden om al die eeuwen door te dansen! We kunnen alleen maar zeggen dat in die goddelijke nacht het paradijs op aarde neerdaalde. Daarin is tijd even onbekend als moeheid.

Toen ze eindelijk waren uitgedanst, trok Govinda zijn lievelingen met zich mee de rivier in. Een zwerm honingbijen zoemde achter zijn bloemenkrans aan. Schaterend probeerden de meisjes hun held onder water te krijgen. Met hun goudbruine handjes sjorden ze aan zijn donkere polsen. In hun doorweekte sari's hingen ze over zijn sterke rug. Het was alsof er een mannetjesolifant met zijn wijfjes in de rivier kwam rondplonzen.

Verfrist door het bad in de Yamunâ, zwierden ze het bos weer in. Daar legde elk meisje zich in de armen van haar eigen Krishna neer. En daar schonken ze elkaar allemaal hun zuivere liefde. God is God. Hij is alles en hij is ìn alles. Door de meisjes te beminnen, beminde hij zichzelf.

Dat lijkt misschien wel wat raar, maar wie moet hij anders beminnen? Want nergens in of buiten het heelal bestaat er iets of iemand anders dan hij alleen… En nog iets.

De mannen van de meisjes waren niet jaloers op Krishna. Want dankzij Yogamâyâ, Vishnu's heilige wonderkracht, waren de herders vergeten dat hun vrouwen waren weggehold. Ze dachten dat ze gewoon naast hen lagen in bed. Want in het schemerdonker zagen ze het slapende lichaam van hun vrouw. Haar stòffelijk lichaam, wel te verstaan. Want in haar gééstelijk lichaam was ze bij haar goddelijke vrijer.

Nog vóór de opgaande zon de hemel roze kleurde, keerden de geestelijke lichamen van de meisjes terug in de stoffelijke lichamen. Die werden even later wakker en begonnen weer voor hun man en kinderen te zorgen. Alsof er niets gebeurd was. Alsof er 's nachts geen rondedans was geweest in het woud, die duizenden jaren had geduurd…

En zo dansten Govinda en de herdersmeisjes vele maanverlichte nachten in elkaars armen…

Wie van de dans vertelt of hoort
In 't maanverlichte vrindâ-bos
En van het zuiver liefdesspel,
Die laat Govinda nooit meer los.

 (Bron: S.B. 10.32 & 33)